po prostu

"jedyną przyczyną cierpienia, z wyjątkiem fizycznego bóu, jest przywiązanie. porzućcie więc wasze przywiązania, a odnajdziecie spokój"    Anthony de Mello

znow ten sam problem... bylo dobrze przez jakis czas (pare lat?) a teraz znowu sie pieprzy. wiem, ze to jest nadmiar zlych wydarzen, byc moze nie radzi sobie z tym bo chyba nikt z nas do konca nie umie sobie z tym poradzic... ale czy to jest powod do ranienia swoich najblizszych? do przepuszczania przez palce wlasnego zycia? boje sie o tym rozmawiac, nie nauczono mnie rozmowy... z nikim. nie potrafie postrzegac samej siebie normalnie. z reszta, co to znaczy normalnie? cholera. i gdzie to moje szczescie?

spadl dzis piekny bialy snieg. pod tym wzgledem lubie zime, lubie ta ciepla, otulajaca biel... przynajmniej ogladajac ja z mojego okna. wlasciwie nie chce napisac zis nic specjalnie sensownego. natlok swiatecznych reklam w tv troche mnie dobija, moze troche przeraza. nie czekam i nie ciesze sie na te swieta. wiem, ze bedzie to jedno z najsmutniejszych przezyc tego roku... swieta, podczas ktorych usiedziemy do wigilijnej kolacji pograzeni w niesamwitym, brzkresnym smutku. przez caly ten 'radosny' dla innych czas przygotowywan nie moge powstrzymac lez. nie mozemy.