slyszalam, ze Bog zabiera nam zycie w najodpowiedniejszym dla nas momencie. skoro tak... czy mam prawo o cos zapytac? czy nadejdzie kiedys odpowiedni moment? kiedy? dlaczego ktos mial to szczescie juz go doswiadczyc? dlaczego nie umieramy razem? dlaczego ktos ma sie bac, a ktos inny oczekiwac na to z niecierpliwoscia?
dlaczego nie mozemy po prostu umrzec? dlaczego mam trwac w czyms co od poczatku jest ruina? skoro niszcze wszystko co znajdzie sie na mojej drodze dlaczego nie moge zniszczyc siebie? kurwa, czym czlowiek zasluguje sobie na cos takiego? po co mi to zycie? czy nie mam prawa prosic o cos dobrego dla mnie?
'monolog mojego 'ja' to slowny labitynt, z ktorego sie nie wydostane, poki ktos mi nie pokaze jak'
J.M. Coeztee, 'W sercu kraju'
dwulicowa egostka. hipokrytka. dziecinna i infantylna. niezdedydowana. nieprofesjonalna. twarz nie zdradza jakichkolwiek uczuc. czekajaca bezczynnie, nie wiedzac na co. zyjaca z dnia na dzien. poszukujaca siebie
dwie drogi, tak bardzo rozne od siebie... bezpieczna i pewna czy szalona i pelna znakow zapytania? w sumie nic pod tym wzgledem sie nie zmienilo, jestem chyba taka sama, robie to samo. szkoda ze moje uczucia nie sa tak niezmienne i jednostajne.