po prostu

nie ma to jak samotnie spedzany sobotni wieczor... zawsze wtedy czuje jakas irracjonalna nienawisc do ludzi ktorzy dobrze sie bawia. w ogole do tych ktorzy maja nastroj lepszy od mojego. dlatego wlasnie sprawiam przykrosc tym, ktorzy probuja do mnie dotrzec. dziwne? u mnie to niestety norma. ta zlosliwosc i ironia zakonczyly juz tyle cudownych momentow w moim zyciu... oczywiscie ze jest mi zal ale nie potrafie nie odczuwac tez tej chorej przyjemnosci z ranienia innych. coz...

nudzie mnie zycie... jak weronike, ktora postanowila umrzec

'umieram gdy widze jak bladzimy we mgle...

umieram gdy czuje, ze trwamy we snie...

umieram bo wiem ze ty nie rozumiesz, ze ja...'

'zeby spojrzec zyciu w twarz, zawsze patrz zyciu w twarz. dopoki nie przekonasz sie, do czego ono jest. do konca, az je poznasz. aby pokochac je takim, jakim jest. a pozniej zeby je odlozyc. (...) zawsze miedzy nami cale lata, zawsze lata. zawsze milosc. zawsze godziny.'

moja dusza spowita jest mgla niczym jezioro o poranku... z mojej duszy unosi sie gesty dym niczym z indyjskich kadzidel... moja dusza pachnie trawa placzaca ci stopy... moja dusza krazy po najciemniejszych zaulkach swiata... mojej duszy nie potrzebne jest cialo.